Skip to main content
Blog

Uit de praktijk…

Wat ziet het leven er sinds maart 2020 anders uit. In mijn praktijk ervaar ik wat deze periode van corona met veel mensen doet: ze raken de verbinding met zichzelf kwijt en verhuizen naar hun hoofd. Het is een periode waarin het voor mij duidelijk is dat de haptotherapie zo’n mooi vak is en dat het belangrijk is dat wij als mens in contact blijven met ons voelen.

Geschreven door Wally Dekker
Wally is GZ-Haptotherapeut en aangesloten bij de beroepsvereniging VVH

Op dit moment ben ik ruim 20 jaar werkzaam als haptotherapeut in mij n eigen praktijk in Rotterdam. In de afgelopen jaren heb ik meerdere opleidingen gedaan, zowel binnen de haptonomie als daarbuiten. Elke aanvulling is een verrijking, maar mijn basis blijft de haptotherapie.

Wat ziet het leven er sinds maart 2020 anders uit. In mijn praktijk ervaar ik wat deze periode van corona met veel mensen doet: ze raken de verbinding met zichzelf kwijt en verhuizen naar hun hoofd. Het is een periode waarin het voor mij duidelijk is dat de haptotherapie zo’n mooi vak is en dat het belangrijk is dat wij als mens in contact blij ven met ons voelen.

Na een aantal behandeling ging hij weer open: zijn lijfje ging stromen, zijn motoriek werd soepeler, de boosheid verdween er er waren bijna geen discussies meer.

In deze afgelopen periode kreeg ik ineens veel meer jongens tussen de 18 en 25 jaar in mijn praktijk. Ze zijn niet blij, voelen zich onrustig en missen de verbinding. Het raakt mij dat deze vitale jongens, in de bloei van hun leven, tegen zichzelf aanlopen. Graag wil ik er één jongen in het bijzonder uitlichten, een jongeman van 23 jaar.

Hij was al eerder bij mij geweest, hij was toen 8 jaar oud. Hij was vaak boos, had een houterige motoriek en ging over alles in discussie met zijn ouders. Uit het gesprek bleek dat hij met 1,5 jaar hersenvliesontsteking had gehad.
Zijn moeder gaf aan: ‘Hierna voelde hij niet meer hetzelfde’. Na een aantal behandelingen ging hij weer open; zijn lijfje ging stromen, zijn motoriek werd soepeler, de boosheid verdween en er waren bijna geen discussies meer. Hij was zijn lijfje weer gaan bewonen.

Afgelopen oktober nam hij opnieuw contact met mij op. Hij had aan zijn moeder mijn nummer gevraagd. ‘Het nummer van die mevrouw waar hij als kind goede herinneringen aan had.’  Zo leuk, 15 jaar later. Hij vertelde dat hij nu studeert. Zijn studie gaat goed, hij woont op kamers, heeft een rijk sociaal leven, maar hij is niet blij . Hij voelt onrust, kan niet meer genieten, voelt alsof hij gevangen zit en hij drinkt te veel. Het thuis studeren vindt hij moeilijk en hij heeft last van alle regels van dit moment.

Mijn vraag was: ‘Wat maakt dat je nu mij hebt gebeld?’ Zij n antwoord: ‘Daar op die tafel heb je mij iets laten voelen, waardoor mijn lijf veranderde en ik weer blij werd, niet meer boos was en het voetballen ineens veel beter ging. Dat was zo fijn en dat gevoel ben ik nu hele-maal kwijt.’ Ik nodigde hem uit op de behandeltafel. Zijn lijf voelde strak aan en hij was zo ver weg. Het duurde even voor hij weer contact kon maken met mijn handen, maar tijdens de behandeling voelde ik zijn lijf weer gaan stromen. Hij kwam weer tot leven.

Zijn woorden aan het einde waren: ‘Ik was vergeten hoe dit voelde, maar je handen waren zo vertrouwd en hebben mij hier weer aan herinnerd. Een mooi cadeau.’

Wat hebben wij als haptotherapeuten toch een bijzonder vak, ik hoop dat we nog veel haptonomische zaadjes mogen planten met elkaar!

Gepubliceerd op

22 november 2021

Deel dit artikel

Dit artikel is eerder gepubliceerd in het Haptonomisch Contact.

Lees meer over haptotherapie en haptonomie of zoek een haptotherapeut bij jou in de buurt.

Gerelateerde artikelen