Ted Troost
Mijn kennismaking met Ted Troost was in 1983, toen ik startte met de opleiding Haptonomie Alpha. In de Nieuwe Doelen in Rotterdam, waar de opleiding toen gevestigd was, klom hij op het podium en zei: ‘Als je met deze opleiding start dan gaat de geest uit de fles en gaat er nooit meer in’. Deze uitspraak beloofde een opleiding die je leven zou veranderen en dit is in mijn geval ook gebleken. Het voelde als thuiskomen, en daar heeft Ted ook een belangrijke bijdrage in gehad. Door zijn eenvoud, maar heel aanwezige zijn en aanspreken in wie je bent. ‘Ben gewoon jezelf’, zei hij tegen mij. Heel simpel gezegd. Maar voor mij, die goed doen hoog in het vaandel had, best lastig toen.
Met mijn ervaringen met Ted in het achterhoofd was ik heel erg benieuwd wat de deelnemers aan de Masterclass hadden meegemaakt. Is Ted nog steeds de man zoals ik hem ken in hoe hij de haptonomie handen en voeten geeft? Astrid Mols, Floortje Schut, en Harry van Nie hebben de masterclass gevolgd en delen hun belevenissen.
Intentie
ledereen had een eigen motivatie om de masterclass te volgen. De gelegenheid om Ted Troost aan het werk te zien en van hem te mogen leren, was voor Astrid de reden waarom ze deelnam. Op de een of andere manier kwam zijn naam, net voor zij zich inschreef, op allerlei manieren op haar pad en dat voedde haar nieuwsgierigheid.
Terug naar de eenvoud. Daarvoor deed Floortje mee aan de masterclass van Ted Troost, met Eric Elbers als inspirerende en onmisbare facilitator. Drie dagen masterclass, met steeds een maandje ertussen waarin de opgedane ervaringen konden bezinken en landen. Floortje las in 2015, het jaar dat ze in contact kwam met de haptonomie, het boek Het lichaam liegt nooit van Ted Troost.
In het voorwoord schrijft Ted: ‘Ik denk simpel. Ik denk dat het leven simpel in elkaar zit, maar wij maken het met z’n allen heel ingewikkeld’
Floortje hierover: ‘Dat herkende ik wel, dat ingewikkeld maken; ik doe te veel, te vaak. Terug naar de eenvoud, dat wilde ik. Terug naar het voelen en doorvoelen, naar openen en sluiten, naar basispresentie. Ik wil ervaren hoe Ted te werk gaat. Hoe doet hij wat hij doet?’
Voor Harry was het vooral interessant om van iemand les te krijgen die van de oorspronkelijke lichting is van Frans Veldman. Als je al wat langer meedraait in het vak dan is het een uitdaging om nog interessante nascholingen te vinden.
Verwachtingen
Ted heeft de masterclass al verschillende keren gegeven. Er gingen al veel verhalen van eerdere deelnemers over hoe mooi en bijzonder het was, maar ook was er een enkele negatieve ervaring over het aanraken aan de bank. Harry vond het daardoor ook spannend. ‘Ik denk dan telkens weer: en nou gaat iemand zeggen dat ik er echt helemaal niets van kan. Is wel wat hé, ik ben inmiddels 30 jaar bezig met haptonomie en sinds 2000 als haptotherapeut gevestigd. Het blijft
een bijzonder vak waarin je altijd op zoek bilijft, althans, ik wel.’
‘Vanuit de opleiding die ik gevolgd heb, heb ik de aanraking op een bepaalde manier geleerd’, zegt Astrid. ‘Elke opleiding heeft daarin weer een eigen inbreng. Ted Troost zit al zo lang in het vak, komt van de oorsprong van de haptonomie, waar het ontstaan is. Ik was erg benieuwd hoe hij met aanraking omging en ook wat dat mij kon brengen, als aanvulling op de manier die ik gewend was.’
Vragen over de achtergrond, het hoe en waarom werden tijdens de masterclass niet altijd meteen – of helemaal niet – beantwoord. Blijkbaar een kwestie van ervaren in plaats van weten. Floortje: ‘Toch kon ik het niet nalaten om aan Ted te vragen waarom hij de ene vrouw op de bank (nogal stevig) bij haar kuiten greep en een ander heel zachtjes bij haar hoofd aanraakte. Als antwoord gaf Ted: “Dat ruik ik”. Daar moest ik het mee doen (nou ja, ik durfde niet door te vragen). Later had ik toch iets aan dat antwoord. Ik kwam er namelijk achter dat als ik mijn omgeving en de ander probeer te ruiken, ik present ben. Als ik ruik, dan adem ik, dan voel ik mijn lijf en ben ik minder aan het denken. Dan ga ik veel meer intuitief te werk.
Voor mij is dat een gouden tip.’
Verwondering
Voor alle deelnemers is de grootste eyeopener de eenvoud, back to the basics. ‘Aanraken en ervaren en dan delen wat je meemaakt, als aanraker, als aangeraakte, als omstander. En niet verzanden in oefeningen en zo meer’, zegt Harry. De masterclass voelde als een weer teruggaan naar de oorsprong, ook voor jezelf. Teruggaan naar de puurheid van wat het lijf te vertellen heeft. Een verdieping in het zuiver kijken, op andere manieren waarnemen, voelen. En dat ook inbrengen op de bank. Astrid: ‘Dat heb ik natuurlijk ook wel eerder geleerd maar met de ervaring die ik inmiddels heb, voelde dit terug heel puur. Die puurheid voelde ik ook, toen ik op de uitnodiging die Ted Troost voelbaar maakte in de groep reageerde en op hem afliep, contact maakte, zijn handen vastpakte. Ik voelde het
enthousiasme van in contact zijn met de ander, dat ik herkende van toen ik kind was. Alsof ik kwispelde, zei Eric Elbers. Dat enthousiasme en plezier in het werken met haptonomie heb ik erg gevoeld bij mezelf tijdens de masterclass. Dat is opnieuw wakker gemaakt. En voor mij een grote eyeopener. Dat kan haptonomie dus doen.’
Floortje geeft ook een voorbeeld. ‘We raakten veel aan tijdens de masterclass en daarbij gebeurde er veel. Zo lag een deelneemster er tijdens een aanraaksessie op de bank wel erg ontspannen bij. Als een poes bij de kachel lag ze heerlijk weg te soezen. Ted raadde de aanraakster aan met twee handen op de rug van de vrouw te gaan springen. “Een beetje alsof je bokje springt”, zei hij. Niet erover natuurlijk, maar de bedoeling was wel dat de aanraker flink voelbaar afzette.
Om vervolgens datzelfde te doen bij haar benen, billen, over de hele achterkant van haar lijf. De vrouw op de bank werd er heel vitaal van, net als de aanraakster trouwens. Heerlijk om te zien en mee te voelen hoeveel blije en vitale energie er in de ruimte kwam. Niets nieuws eigenlijk, maar toch weer een eyeopener om te ervaren dat die vitaliteit en blijheid aanstekelijk zijn, dat het verder draagt dan de aanraakster en de aangeraakte. Dat dat gevoel in de hele ruimte mee resoneerde.’
