‘Wil je meewerken aan een interview over jouw ervaring met haptotherapie?’, vraagt haptotherapeut Bob Boot aan presentator, interviewer en programmamaker Patrick Lodiers. Patrick antwoordt: ‘Op één voorwaarde; dat ik jou ook vragen mag stellen.’ Het werd een geanimeerd gesprek over een tuimelmannetje, veerkracht en een prentenboek.
-Patrick, hoe ben jij bij Bob terechtgekomen?
‘Een jaar of vijf geleden zat ik met mijn vriendin in relatietherapie. Onze therapeut zei dat het goed zou zijn als ik dieper zou gaan graven. Zowel hij als een van mijn vrienden raadde me aan om naar Bob te gaan. Dat dieper gaan graven vond ik een goed idee. Ik ben altijd zeer nieuwsgierig, naar mezelf en ook naar het fenomeen haptonomie.’
-Bob, waar begin je mee als je iemand voor het eerst ontvangt?
‘Ik start met het onderzoeken van de hulpvraag. En in dat eerste uur wordt duidelijk of er een goede basis en we samen verder willen gaan. Heel soms is er geen klik of is er en contra-indicatie voor haptotherapie. Dan adviseer ik om naar een andere haptotherapeut of een therapeut met een ander specialisme te gaan.’ Patrick: ‘Bob komt snel tot de kern, hij heeft de gave om heel snel te zien waardoor mensen vastlopen. Ik voelde die eerste sessie al snel vertrouwen en dat dat wederzijds was.’
-Wat was jouw hulpvraag?
‘Ik vroeg me af of ik op het juiste spoor zat, of ik nog bij mezelf was. Zat met de vraag hoe trouw te blijven aan mezelf in een tijd waarin er veel gebeurde; ik had relatieproblemen en er veranderde veel in mijn werk.’
-Wat vond je van de lichamelijke component van haptotherapie, van het aangeraakt worden?
Patrick: ‘Ik vond het best spannend, dat een ander contact zou gaan maken met mijn lichaam. Ik had online wel informatie gezocht, maar wist natuurlijk niet precies hoe ik het zou ervaren.’
-Hoe ging jouw traject verder?
‘Tijdens die eerste afspraak hebben we eerst goed gesproken, daarna ben ik op de behandelbank gaan liggen. Bob raakte me aan om te checken of ik de ontspanning, die bij het jezelf zijn hoort, nog kon voelen.’ Bob: ‘Die ontspanning is een positieve bijwerking, ik noem het verzachting. Ik laat degene op mijn bank voelen dat hij of zij goed is. Dat ik deze persoon goed vind met zijn mooie en minder mooie kanten. En spanning is zeker niet altijd verkeerd, het is onderdeel van het leven in de vorm van stress of minder leuke emoties. Het gaat erom dat je het lief en leed van het leven tegemoet kunt treden en terugveert na lastige momenten of perioden.’
Patrick: ‘Kun je die verzachting hier in Bobs praktijk vinden, dan is de kunst om die als je op andere locaties bent ook te vinden. Ik haal nog vaak het duikelaartje voor de geest dat Bob me liet zien. Een poppetje dat je een tikje kunt geven, dat niet omvalt, maar heen en weer blijft tuimelen en terugveert. Het staat symbool voor de tegenslag die je in het leven ervaart. Ik vind het prettig om het vertrouwen te hebben dat ik terug zal veren.’ Bob: “Als je jouw lijf kunt ontspannen in lastige tijden dan ben je stevig, dan heb je veerkracht. Iemand die altijd bang is, zit verkrampt en zal bij tegenslag op de grond belanden.’ Patrick: ‘Soms veer ik pas na een dag of twee terug, ook dat is prima.’