In de praktijkruimte van haptotherapeut Tessa Lenderink (47) heeft cliënt Judith haar schoenen uitgetrokken. Op sokken probeert ze haar balans te vinden op een heel grote tol.
Judith (eind 50) geeft les aan hoogbegaafde kinderen in het basisonderwijs. Haar leerlingen zijn vaak vastgelopen in het reguliere onderwijs, heeft ze me voor deze oefening met de tol verteld. Veel van hen zijn ontzettend sensitief, maar kunnen hun emoties maar moeilijk uiten – en dat frustreert enorm.
Het kost Judith veel tijd om die leerlingen te helpen bij die mismatch tussen cognitie en emoties. Tijd die Judith graag voor hen neemt, maar die ze eigenlijk niet heeft – dat is háár frustratie. Dan neemt ze toch maar weer dat ene toetsje af. En in januari weer de Cito, met daarna eindeloos nakijken en dingen invoeren. Veel in het onderwijs is gericht op controle, op achterstanden, op jij bent goed en jij moet beter. Ook daar heeft ze me voor ze op de tol moest gaan staan over verteld. Zittend op een stoel, luid, vurig, terwijl ze dan weer druk gebaarde met haar handen, dan weer stevig haar bovenbenen vastpakte.
Op de tol kan al dat gebaren niet meer, want dan zal Judith er ongetwijfeld vanaf kukelen. Lenderink staat vlak naast haar: ‘Neem het mee. Alle frustratie. Voel maar even wat er gebeurt.’